Δεν σε έζησα πολύ… όμως έχω τόσες αναμνήσεις όσες ακριβώς
χρειάζομαι για να σε σκέφτομαι τώρα που έχεις φύγει και να λέω ότι σίγουρα είσαι
κάπου εδώ κοντά μου!
Μας έμαθες, βλέπεις, να ζούμε έτσι, έλαμπες δια της …απουσίας
σου πάντα!
Όμως τώρα ξέρω τους λόγους
που σε ανάγκασαν να φύγεις, να θέλεις να είσαι μακριά… ίσως και εγώ να έχω κληρονομήσει
κάποια από αυτά τα θαυματουργά γονίδια που από γενιά σε γενιά αντί να
εξασθενούν γίνονται ακόμα πιο δυνατά!
Δεν έκλαψα στην κηδεία σου, γέλαγα… γέλαγα πολύ… ήξερα
ότι και εσύ κάπου εκεί δίπλα ήσουν και γέλαγες!
Σκηνή από ελληνική ταινία μου θύμισε…
Σκεφτόμουν εκείνο το βράδυ που με έκανες να ξεκαρδιστώ
στο γέλιο με τη «Βιομηχανία Πεθαμένου»… πεταμένα λεφτά είναι αυτά… όλοι
βγάζουν, ανθοπωλεία, ζαχαροπλαστεία, καφενεία… οι παπάδες… αυτή η άτιμη φάρα
που δεν την χώνεψες ποτέ και μαζί με σένα και εγώ… «Κάψιμο ρε, φούρνος και η
στάχτη στον …απόπατο!!!»
Έτσι ήσουν πάντα, χειμαρρώδης!
Μεταξύ μας βέβαια φοβόσουν μην πεθάνεις! Μπορεί όταν ο πατέρας μου σου έλεγε «…μην
τραβάς ρακιά πρωί πρωί, θα τα κάψεις όλα μέσα σου» εσύ να του απάνταγες αποφασιστικά
«Ε και τι; Θα πεθάνω; Στου διαόλου τη μάνα ρε αγόρι μου!»… εγώ σε θυμάμαι όμως στο
ΥΓΕΙΑ όταν νοσηλεύτηκες την πρώτη φορά που τελείωσε ο ορός και πήρε αέρα η
φλέβα έβαλες τις φωνές… «Φωνάξτε ρε τη νοσοκόμα μην πεθάνουμε εδώ μέσα!!!»
Για τη μαμά μου ήσουν ο αυστηρός πατέρας.
Για το μπαμπά μου μάλλον ο τέλειος πεθερός.
Για τη γιαγιά μου…ο Κουρτέσης!
Το ξέρω ότι με τον μοναδικό άνθρωπο που μπορούσες να συνεννοηθείς
ήταν ο πατέρας μου! Και εκείνος απαρνιόταν
την Άνδρο μόνο για σένα, για να έρθει να σε δει, για κανένα άλλο μέρος και για κανέναν
άλλον άνθρωπο δεν το έκανε αυτό ποτέ!
Για τη γιαγιά δεν χρειάζεται να μιλήσω, απλά δεν
ταιριάξατε ποτέ!
Όταν ήμουν μικρή με φώναζες «κουκουνάκι» και πάντα με
κυνηγούσες να φάω! Το βάρος μου δεν σε
ικανοποιούσε ποτέ! Μόλις με έβλεπες
έβαζες τις φωνές στους γονείς μου επειδή πίστευες ότι δεν με ταΐζουν!!!
Μια μέρα θυμάμαι ήμασταν στην Αμάρυνθο
και είχα πέσει για ύπνο. Την ώρα που
ξύπνησα σε άκουσα να λες στη γιαγιά «πήγαινε ξύπνα το παιδί να φάει, έχει
αδυνατίσει πάλι!» και η γιαγιά «άσε μας ρε Δημήτρη, από μια φορά που θα φάει
δηλαδή θα παχύνει;!»
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις θαλασσινές σου ιστορίες. Ταξίδεψες σε όλο τον κόσμο. Πέρασες τον Βόρειο Πόλο και πήρες παράσημο γι'αυτό! Μου έλεγες ότι οι Iάπωνες είναι τόσο υπομονετικοί που μπορούν να πλέξουν σώβρακο για ψύλλο!
Το κατάρτι στην αυλή του σπιτιού σου ήταν το σήμα κατατεθέν! Ίσως να πίστευες ότι ήσουν ακόμα μέσα στα
βαπόρια και ταξιδεύεις.
«40 μέρες ουρανός και θάλασσα» όπως έλεγες...
Σε λάτρεψα όταν μου έμαθες το φωνητικό αλφάβητο. Στην αρχή μου το είπες και μετά πήρες μια
κόλλα χαρτί και μου το έγραψες.
Το είχα μαζί μου συνέχεια και το διάβαζα μέχρι που το
έμαθα απ'έξω!
Τώρα πια, όταν το ακούω θυμάμαι εσένα! Εσένα που μου το έμαθες! Θυμάμαι ακόμα και τον καιρό που εκείνη τη
μέρα ήταν μελαγχολικός και καθόμασταν στην αυλή και εσύ μου το έγραψες στο
χαρτί!
Και ακόμα είναι σαν να ακούω τη φωνή σου…
ALFA, BRAVO,
CHARLIE, DELTA,…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου