Προσωπικές Οπτασίες

Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες

στο κέντρο και τις συνοικίες

όνειρα μεθυσμένα σχέδια ματαιωμένα

τηλέφωνα απεγνωσμένα

Σκέφτομαι πάλι ίσως δεν ήσουνα εσύ

ό,τι ονειρεύτηκα

όμως θυμάμαι μια νύχτα είδα τα μάτια της λύπης

να μου χαμογελάνε

Ίσως δεν ήμουνα κι εγώ ό,τι ονειρεύτηκες

έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες

Το νιώθω πως σε χάνω...

γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα!

Μια γλυκιά ανάμνηση...

Σεπτέμβριος 2004

Στην εκπνοή ενός λαμπερού καλοκαιριού.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ύστερα από περίπου έναν αιώνα, έλαβαν χώρα και πάλι στην Αθήνα!

Η Αθήνα άστραψε και έλαμψε!  Όλα τα φώτα ήταν στραμμένα πάνω της και έδωσε τον καλύτερο της εαυτό!

Μετά από ένα όμορφο και ζεστό καλοκαίρι η επιστροφή στη βάση είναι δύσκολη και η προσαρμογή φαντάζει απάτητη κορυφή!

Η καθημερινότητα και η ρουτίνα στο γραφείο έχει αρχίσει να με κουράζει.

Δεν μου ταιριάζει αυτή η δουλειά, δεν είναι για μένα…

«Εγώ θέλω να γίνω βιβλιοπώλισσα!» ... όπως έλεγα από μικρή!

Φαντάζομαι να έχω ένα μαγαζί με μεγάλες ξύλινες βιβλιοθήκες από τοίχο σε τοίχο, μεγάλα παράθυρα και στη μέση ένα βαρύ παραλληλόγραμμο τραπέζι φορτωμένο χιλιάδες βιβλία… άλλα ανάλαφρα και άλλα με βαθύ νόημα και περιεχόμενο.  Άλλα μικρά, άλλα μεγάλα. Σκόρπιες σκέψεις, ιδεολογίες, αποφθέγματα, έρωτες, μάχες… να ξεπετάγονται από τις σελίδες του κάθε βιβλίου μαζί με αυτή την ιδιαίτερη μυρωδιά του χαρτιού!

Και παραμύθια...!  Πολλά παραμύθια!  Πολύχρωμα, με ωραίες εικόνες και με όμορφες ιστορίες που εξάπτουν την παιδική φαντασία!  Με ωραία εξώφυλλα και ιδιαίτερες βιβλιοδεσίες!

Και δωράκια!  Ψαγμένα!  Έξυπνα! Ιδιότροπα!

Το μαγαζί θα ανοίγει τις πόρτες του και θα καλωσορίζει τους πελάτες του με ένα σπιτικό γλύκισμα ή λίγο καφέ που θα τους κάνει να νιώσουν οικεία, σα στο σπίτι τους που λέμε...!!!

Και μετά...

-       «Ξένια! Οι προμετρήσεις είναι έτοιμες να μπουν στο φάκελο της μελέτης; Πρέπει να παραδώσουμε μέχρι το μεσημέρι!» ακούστηκε μια φωνή από το βάθος του διαδρόμου.

Πάει το συννεφάκι μου, απότομη η προσγείωση, το όνειρο μου σκόρπισε πάνω στα ανακατεμένα χαρτιά του γραφείου μου… Επιστροφή στην πραγματικότητα...

Δε μου ταιριάζει αυτή η δουλειά!  Δεν είναι για μένα...

Θέλω να φύγω και να κάνω αυτό που ονειρεύομαι!

Και το έκανα!  Μετά από μία εβδομάδα σχεδόν, δήλωσα παραίτηση και εξαφανίστηκα!  Πήγα αρχικά στην Άνδρο για να κάτσω να σκεφτώ και να οργανώσω τις σκέψεις μου και λίγο αργότερα ταξίδεψα στην Αμερική για μισό μήνα περίπου.

Ξεκίνησα να σκέφτομαι νύχτα μέρα… ακόμα και στον ύπνο μου σκεφτόμουν ιδέες!

Τι θέλω να κάνω;

Να ανοίξω βιβλιοπωλείο, κοινώς να επιχειρήσω!  Η έκφραση γυναικεία επιχειρηματικότητα ήταν η νέα τάση της εποχής!

Που θα το ανοίξω…

χμ! βασικό! Όμως και αυτή η ιδέα δεν άργησε να έρθει, ήθελα να ανοίξω ένα βιβλιοπωλείο και να κάνω τους πελάτες του να αισθάνονται σα να είναι σπίτι τους!  Τι καλύτερο λοιπόν από ένα βιβλιοπωλείο που θα στεγάζεται στο ισόγειο μιας παλιάς μονοκατοικίας.  Στο πατρικό μου σπίτι!

Και το όνομα αυτού: ΦΙΟΓΚΟΣ!

ΦΙΟΓΚΟΣ

ΔΩΡΟ-ΒΙΒΛΙΟ-ΙΔΕΑ

Ιανουάριος 2005

Βρισκόμαστε πλέον στην καρδιά του χειμώνα και μαζί με το ξεκίνημα του νέου έτους ξεκινάνε και οι ιδέες μου να γίνονται πράξεις.

Τα συνεργεία δουλεύουν πυρετωδώς για την ανακαίνιση του χώρου ενώ εγώ ασχολούμαι με τις αγορές.  Παρακολούθησα διάφορες εκθέσεις, έκανα νέες γνωριμίες, μπήκα σε ένα καινούριο κόσμο που μπορώ να πω πως με καλωσόρισε και με καλοδέχτηκε από την πρώτη κιόλας στιγμή.

Οι πρώτες παραγγελίες είχαν ήδη δρομολογηθεί.

Ο στόχος ήταν να προλάβουμε να ανοίξουμε πριν το Πάσχα!

Τελικά το πετύχαμε!

Δευτέρα, 11 Απριλίου 2005 το βιβλιοπωλείο ΦΙΟΓΚΟΣ ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του!

«Όταν τα χρόνια περνούν γρήγορα σημαίνει ότι περνούν ευχάριστα!» έλεγε ένα μαγνητάκι, από τα πολλά που πέρασαν αυτά τα πέντε χρόνια από το σιδερένιο σταντάκι απέναντι από το γραφείο μου!

Πραγματικά ευχάριστα!  Όμορφα χρόνια, ανέμελα! Μοναδικές αναμνήσεις!

Η βεράντα με το τραπεζάκι και τις καρεκλίτσες μάζευε τους θαμώνες για αυτά τα ανεπανάληπτα «…απογεύματα με καφέ και τσιγάρο…»!

Η Κατερίνα – το στέλεχος του Φιόγκου!  Η Ζωή – που μας άναψε το πράσινο φως να δημιουργήσουμε το... κοτσανολόγιο!  Η Jessica που κάθε λίγο και λιγάκι μου έφερνε και ένα νέο «φρούτο» (γκομενάκι) να γνωρίσω για να πάρει την έγκριση… και ποτέ δεν με ενημέρωνε από πριν, να ξέρω τι με περιμένει… μεταξύ εγκεφαλικού και εμφράγματος πάντα με άφηνε!!!  Ο Δημήτρης, που τον έβρισκα πολλά πρωινά μεσοβδόμαδα να με περιμένει να ανοίξω γιατί πολύ απλά δεν ξύπναγε να πάει σχολείο και η Ruth τον παράταγε και έφευγε… και να πως γίνονται οι κοπάνες… και λίγο αργότερα κάποια μεσημέρια Σαββάτου ξενυχτισμένος και μετά από τρελό hangover, να παλεύει να συνέλθει με απανωτούς καφέδες!  Ο Παναγιώτης που του έμεινε απωθημένο εκείνο το θαλασσινό κερί με… «την αλμύρα»!  Το αξεπέραστο δίδυμο όλων των εποχών Μάκης-Χήνος.  Οι τρελές ατάκες του Μάκη ότι θα έρθει να μείνει μέσα στο φωτοτυπικό και θα βάλει στις μπιζουτιέρες …ξηρούς καρπούς!  Και φυσικά το skitching τα βράδια που φεύγαμε όλοι μαζί!  Η τρομερή εμφάνιση του Χήνου (κατά κόσμον Κωνσταντίνου) ένα βράδυ με το μποξεράκι!!!  Ο Πιέρος με το ποδήλατο να μου ρίχνει κάτω τις γλάστρες της βεράντας και να δοκιμάζει για πρώτη φορά στη ζωή του γαλλικό καφέ!!!

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Jason, που έχει την έμπνευση να γράψει βιβλίο και αρχίζουν σιγά σιγά να συντάσσονται τα πρώτα κεφάλαια τα οποία μας τα φέρνει να τα διαβάσουμε και να κάνουμε διορθώσεις… ώσπου φτάνουμε στο σήμερα και το βιβλίο του είναι γεγονός.  Το «Εκλεκτός και Ευλογημένος, Η προφητεία» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Novelbooks (που λειτουργούν υπό την αιγίδα των εκδόσεων Ι. Σιδέρη).

Από το Φιόγκο, ποτέ δεν έλειψαν τα εικαστικά δρώμενα!

Ο τοίχος στον κήπο που μέσα σε ένα απόγευμα γέμισε πολύχρωμες «μούτζες» από δαχτυλομπογιές, η πορτοκαλί κολοκύθα που απέκτησε μάτια, μύτη και στόμα και το κερί που άναψε μέσα στο κουφάρι της ανήμερα του Halloween, τα φύλλα που μαζέψαμε από το δέντρο της νησίδας του δρόμου τα οποία στολίστηκαν περίτεχνα με καρφιτσούλες πάνω στην κουρτίνα της βιτρίνας για να υποδεχτούμε το φθινόπωρο και λίγο πιο μετά τα πολύχρωμα φωτάκια για τα Χριστούγεννα και τα χειροποίητα χριστουγεννιάτικα στολίδια από υλικό Fimo δια χειρός Κατερίνας τα οποία έγιναν ανάρπαστα μέσα σε μια βδομάδα!!!

Ο ΦΙΟΓΚΟΣ ήταν σημείο συνάντησης!  Ήταν στέκι!  Το στέκι μας!  Και το καταφύγιο μας κάποιες φορές!

Η γλυκιά ανάμνηση της ζωής μου που μου χάρισε τόσες όμορφες στιγμές!!!

Νήσος Άνδρος

Πλευρίζει η βάρκα σε εποχή ατόφια

η πόρπη λύνεται και μέσα απ'το νέφος που σκορπιέται

προβάλλει η πλώρη και η γοργόνα της λαχανιασμένη, με στήθη ξέστηθη

ποντίζοντας την άγκυρά της στο λιμάνι

Είναι ελαφρά τα φτερουγίσματα

σαν τα τρεξίματα των παιδιών που παίζουν

είναι βαριά τα παλαμάρια

μια μπαρούμα πέφτει στα νερά

και αναταράζει την άμμο του πυθμένος

Ανδρέας Εμπειρίκος

"Η Άφιξις"

Αρόδο

"Η πιο αισθαντική σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στη φύση και στον άνθρωπο είναι αυτή της θάλασσας με τα καράβια. Μια σχέση έμπνευ­σης που συνδύασε κάτι σπάνιο, μοναδικό και δυσεύρετο: την πρακτική με την αισθητική πλευρά της ζωής! Η ανάγκη για επικοινωνία, για πε­ριπέτεια και για συναλλαγή βασίστηκε αποκλειστικά στον κανόνα της ομορφιάς όπως αυτή εκφράζεται από την ανείπωτη εικόνα ενός καρα­βιού και μιας θάλασσας… Αποτέλεσμα αυτής της βαθύτατης σχέσης ανθρώπου και θάλασσας είναι τα καράβια!

Τα καράβια κι οι άνεμοι μετέφεραν αγαθά κι ιδέες από τόπο σε τόπο, σαν μια υπέρτατη συνθήκη ζωής, μια γέφυρα στεριάς - θάλασσας και στεριάς - ενώνοντας ανθρώπους και πολιτισμούς, μεταφέροντας τη μια ζωή στην άλλη, τον έναν κόσμο στον άλλο, γι’ αυτό, ακόμα και σήμε­ρα, στις μέρες της τεχνολογικής αποθέωσης, όπου κανένα θαύμα δεν αποτελεί έκπληξη, όπου όλα γίνονται, η εικόνα ενός πλοίου που πλέει κατά μήκος των ακτών ενός νησιού αποτελεί την υπέρτατη απόλαυση, την πιο ολοκληρωμένη και βαθιά εκδοχή ομορφιάς, τουλάχιστον για όλους εμάς που γεννηθήκαμε στις ακτές αυτού του ευλογημένου τό­που. Ό,τι μας ενώνει με τη βαθύτητά μας είναι ένα καράβι μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας. Το τελευταίο επιζών εθνικό θαύμα ενός λαού που παραδόθηκε αμαχητί στην ασχήμια. Πάντα η ανάμνηση ενός καραβιού θα διατρέχει το μακρύ παρελθόν, θα λαμπρύνει το θολό μας παρόν, θα χαρίζει μια προοπτική ελπίδας στον ασταθή κυματισμό του μέλλοντός μας."

Από το Λεύκωμα: Αρόδο, Λιμάνια, Πορθμεία και βαρκάρηδες της Άνδρου.

Εκδ. Φιλοπρόοδος Όμιλος "το Γαύριο"

Αρόδο: όταν «πλοίον τι παραμένει ολίγον έξωθεν λιμένος ή όρμου χω­ρίς να αγκυροβολήσει».  Παλιά συνήθεια, ξεθωριασμένη, ασπρόμαυρη σαν τις μοναδικές φωτογραφίες των καραβιών του λευκώματος που ζωντανεύουν θαρρείς ένα αρχαίο ήθος ανθρώπων και τόπων, μιας άλλης ζωής που πέρασε από χίλια μύρια κύματα για να φτάσει ως τις μέρες μας...

Αρόδο... τα καράβια έρχονται και φεύγουν σαν μια αέναη εναλλαγή της ζωής. Ελπί­δα και μελαγχολία, αρχή και τέλος, σμίξιμο και χωρισμός με δυο λόγια ο κύκλος της ζωής και του θανάτου στην πιο λαμπρή του εκδοχή... μιας θάλασσας, ενός ουρανού, ενός τόπου, ενός καραβιού με μάρτυρες τις ζωές των ανθρώπων.

Τα χρυσά ονόματα των πλοίων εκείνων - «Μοσχάνθη», «Παντελής», «Δέσποινα», «Κωστάκης Τόγιας» - πλέουν στο παρελθόν μας, εκεί, στα βάθη των αναμνήσεων, και συνεχίζουν τα μυθικά τους δρομολόγια…

- "Σκούντα με μόνο όταν φανεί η Άνδρος", παράγγειλε της παραμάνας κι έκλεισε τα μάτια.

Όταν μπήκανε στα δικά τους νερά, ήταν προχωρημένο απόγευμα κι ο ουρανός είχε γεμίσει σύννεφα...

Άχ! φέτος τις έχασα και πόσο μου έλειψαν οι καλοκαιρινές λεπτομέρειες του νησιού... Η όμιχλη στο μάτι του Θεού, η μυρωδιά της λυγαριάς, τα αμπελίσια σύκα, τα ποταμίσια με το μαύρο φλούδι, η προτίμηση της Παναγιάς για τους ροζ κρίνους.  Η Όρσα συνειδητοποίησε πόσο η Άνδρος της ήταν απαραίτητη, αναγκαίος όρος για να υπάρχει.

Η ΑΦΡΟΕΣΣΑ αγκυροβόλησε αρόδο και βγήκαν με τις λέμβους...

[Μικρά Αγγλία. Ιωάννα Καρυστιάνη, εκδ. Καστανιώτη]

Ασπρόμαυρες σκέψεις... του λιμανιού!

Ύστερα από μια βόλτα στο λιμάνι του Πειραιά.

Χρόνια είχα να βρεθώ στο λιμάνι..

Την τελευταία φορά,, επιστρέφοντας από Ύδρα!

Ψιλοζαλισμένη από το δελφίνι, μεταξύ travel gum (δεν είχα ανακαλύψει τις δραμαμίνες ακόμα!) και εμφιαλωμένου νερού... κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να συνέλθω και να φαίνομαι καλά στους συνταξιδιώτες μου!

Μόνο τον Πειραιά δεν έβλεπα... το σημαντικό ήταν ότι πάταγα στεριά και είχε σταματήσει το κούνημα... άσχετα αν ένιωθα ότι ακόμα "ταξιδεύω"...!!!

Μα θα έχουν περάσει και 4 χρόνια από τότε...!

Και πιο πριν; Έλα, θυμήσου...

Δεν μπορεί! Πριν από αυτό ήταν η Κρήτη... Ναι, το 2005!

Τότε ξαναβρέθηκα στον Πειραιά.. επιστρέφοντας από Κρήτη... Ένα Αυγουστιάτικο ξημέρωμα...!

Αυτή ήταν η σχέση μου με τον Πειραιά την τελευταία δεκαετία!

Με δυο λόγια, το λιμάνι αυτό για μένα σήμαινε τέλος διακοπών, επιστροφή στην βάση, ..."μια χαμένη Κυριακή" που λέει και το τραγούδι...!

Σήμερα όμως είδα τον Πειραιά αλλιώς... τον Πειραιά "ασπρόμαυρο"

Όπως τον έβλεπαν αυτά τα Ιερά τέρατα, τα αγγελικά πλασμένα και κατάφεραν να τον μετατρέψουν στο πιο πολυτραγουδισμένο λιμάνι του κόσμου!!!

Οδηγώντας προς την πύλη Ε3, στη λεωφόρο περιμετρικά του λιμανιού... πέρασε μπροστά από τα μάτια μου... ένα άλλο λιμάνι, ένα λιμάνι σε φιλμάκι ασπρόμαυρο!

Μια άλλη Ελλάδα... Η Ελλάδα του 1960!

Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ να βάφει πάνω στη σκαλωσιά και να ερμηνεύει a capella το τραγούδι του Γκάτσου "Κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο, είπα να σκοτωθώ μα τον Άγιο!" και από κάτω ο Βασίλης Αυλωνίτης να μαγεύεται από τη φωνή του και να πιάνει το μπουζούκι να τον συνοδεύσει με την μοναδική μελωδία του Σταύρου Ξαρχάκου!

Η Αλίκη να βγαίνει στο σανίδι και να τραγουδάει τις Πειραιώτισσες ... και ο Πειραιώτης Δημήτρης στους στίχους του μεγάλου Πυθαγόρα... "Πες στ' Αη Βασίλη τα παιδιά και στης Καλλίπολης τ'αγόρια, πως αν με χάσουν μια βραδιά θα πάω από στενοχώρια!"

Η Μελίνα στο παράθυρο να τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι "Πως θα 'θελα να είχα ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά, που σαν θα μεγαλώσουν όλα να γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά"

και τη σκυτάλη να παίρνει ο Αυλωνίτης "Ένα βράδυ στην Καστέλλα, σε μια όμορφη κοπέλα...... Αχ! βρε παλιομισοφόρια τι τραβάν για σας τ'αγόρια!"

Φτάνοντας στον προορισμό μου βέβαια και αγναντεύοντας τη θάλασσα δίπλα από το FESTOS PALACE πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει τους στίχους του Μητσάκη...

"Η θάλασσα του Πειραιά απ'όλες είναι πιο γλυκιά" και φυσικά στο συγκεκριμένο τραγούδι δεν παραλείπεται να αναφερθεί και το καμάρι της πόλης...

(που το αφιερώνω με πολύ αγάπη στην ανιψιά μου)

Μέσα από αυτές τις εικόνες και τις μουσικές έχω λατρέψει εκείνη την "ασπρόμαυρη" εποχή...

κι ας μην την έχω ζήσει!

Και όπως έλεγε και ο Στέλιος..

Γεια σου Περαία αθάνατε, της εργατιάς κολώνα

Πασαλιμάνι, Κοκκινιά, Καμίνια, Δραπετσώνα!!!

Σουέλ ή αποθαλασσία

Κοινώς βουβό κύμα, φουσκοθαλασσιά ή ρεστία, είναι ο κυματισμός εκείνος που δεν οφείλεται σε καιρικά φαινόμενα στο χρόνο που παρατηρείται αυτός, αλλά σε άνεμο που έπνεε σε προηγούμενο χρόνο, ενίοτε και ημέρες πριν, ή σε άλλη περιοχή. Με απλά λόγια, αποθαλασσία λέγονται τα παρατηρούμενα κύματα που φαίνονται να μην έχουν σχέση με τον επικρατούντα άνεμο στη περιοχή του παρατηρητή τόσο κατά διεύθυνση όσο και κατ΄ ένταση.

Το σουέλ οφείλεται στην αδράνεια της ήδη κινούμενης μάζας του ύδατος και μπορεί να «ταξιδέψει» σε μεγάλες αποστάσεις, μέχρι και 2.000 μίλια εφόσον δεν συναντήσει κάποιο εμπόδιο ή αντίθετο άνεμο προκειμένου να ελαττώσουν τα στοιχεία του.

Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα ασυμφωνίας παρατηρούμενου κυματισμού προς τα στοιχεία (διεύθυνση, ταχύτητα) του ανέμου που επικρατεί, παρατηρούνται από Οκτώβριο μέχρι Μάρτιο στο νοτιοδυτικό άκρο της Σινικής Θάλασσας και κατά τον Δεκέμβριο στο Κόλπο της Βεγγάλης.

Κύριο γνώρισμα των κυμάτων της αποθαλασσίας ή σουέλ, ειδικά στο ανοικτό πέλαγος, είναι ότι έχουν όψη «λιπαρά» (λεία) και αδιάσπαστη επιφάνεια, οι κορυφές τους δεν σκάνε, δεν ασπρίζουν. Τα κύματα της αποθαλασσίας «συν τω χρόνω» αποκτούν ελάχιστο ύψος, ενώ το μήκος τους αυξάνει που φθάνοντας στην ακτή σβήνουν απότομα.

Το αντίθετο της αποθαλασσίας είναι η κατάσταση θαλάσσης. Τα χαρακτηριστικά των κυμάτων τόσο της αποθαλασσίας όσο και της κατάστσης θαλάσσης μετριώνται και περιγράφονται σύμφωνα με την κλίμακα Ντάγκλας όπου και αποδίδονται με κωδικούς αριθμούς.

- Ό,τι κι αν είναι αυτό, πες μου τι συμβαίνει.

- Το σουέλ μου 'βαλε μπελά στο μυαλό.

- Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που δε γυρίζεις;

- Η θάλασσα δεν με επιστρέφει.

- Τι γυρεύεις τώρα πια;

- Δεν έχω θέληση για στεριά.

[από το βιβλίο ΣΟΥΕΛ της Ιωάννας Καρυστιάνη]

Στη μνήμη του παππού μου, Δημήτρη Κουρτέση

Μια νύχτα...

"Η Αθήνα τη νύχτα

αρχόντισσα μοιάζει
κυρά, ξελογιάστρα χρυσή
Ψηλά στα αιθέρια
ασήμι τ΄αστέρια
και μες στα ποτήρια κρασί

Η Αθήνα τη νύχτα
φοράει κορώνα
φεγγάρι που λάμπει χλωμό
Βιτρίνες και φώτα
χαρούμενη νότα
και γλέντι χωρίς τελειωμό

Κομψή θεατρίνα
τη νύχτα η Αθήνα
κρατά της ζωής τον ρυθμό"

Πλάκα.

Η γειτονιά των αγγέλων.

Η παλαιότερη συνοικία της Αθήνας.

Εδώ που νιώθεις να χτυπάει η καρδιά της πόλης, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Το πλακόστρωτο, η Ρωμαϊκή Αγορά, τα παραδοσιακά καφενεία... με ταξιδεύουν σε μια άλλη Αθήνα... Τόσο γλυκιά, τόσο ανθρώπινη, τόσο δική μου αλλά και τόσο ξένη.

Η μεθυστική μυρωδιά του νυχτολούλουδου και των γιασεμιών σε συνδυασμό με την ειδυλλιακή εικόνα της φωτισμένης Ακρόπολης εκεί ψηλά, με μαγεύει!

Η χαλαρή βόλτα καταλήγει στην οδό Κυδαθηναίων 41, στο παλαιότερο αποστακτήριο της Αθήνας και δεύτερο ποτοπωλείο της Ευρώπης, που κρύβει μέσα του ιστορία 100 χρόνων.

Ο έρωτας.. Ο φόβος.. Η μνήμη.. Η νύχτα!

Ο έρωτας, 
όνομα ουσιαστικόν, 
πολύ ουσιαστικόν, 
ενικού αριθμού, 
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού, 
γένους ανυπεράσπιστου. 
Πληθυντικός αριθμός:
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες. 

Ο φόβος, 
όνομα ουσιαστικόν, 
στην αρχή ενικός αριθμός 
και μετά πληθυντικός: 
οι φόβοι. 
Οι φόβοι για όλα από δω και πέρα...

Η μνήμη, 
κύριο όνομα των θλίψεων, 
ενικού αριθμού, 
μόνο ενικού αριθμού 
και άκλιτη. 
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη. 

Η νύχτα, 
όνομα ουσιαστικόν, 
γένους θηλυκού, 
ενικός αριθμός. 
Πληθυντικός αριθμός: 
οι νύχτες. 
Οι νύχτες από δω και πέρα...

Κικη Δημουλα

Έρχονται οι μέρες του φωτός !

Από κάπου έρχεται μια μακρινή μουσική
σε ξεσηκώνει...
θέλεις να βγεις, ν' ακουλουθήσεις τη μεγάλη πορεία
νιώθεις πως γράφεται ιστορία...

Έρχονται οι μέρες του φωτός,
μια εποχή τελειώνει...