"Η πιο αισθαντική σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στη φύση και στον άνθρωπο είναι αυτή της θάλασσας με τα καράβια. Μια σχέση έμπνευσης που συνδύασε κάτι σπάνιο, μοναδικό και δυσεύρετο: την πρακτική με την αισθητική πλευρά της ζωής! Η ανάγκη για επικοινωνία, για περιπέτεια και για συναλλαγή βασίστηκε αποκλειστικά στον κανόνα της ομορφιάς όπως αυτή εκφράζεται από την ανείπωτη εικόνα ενός καραβιού και μιας θάλασσας… Αποτέλεσμα αυτής της βαθύτατης σχέσης ανθρώπου και θάλασσας είναι τα καράβια!
Τα καράβια κι οι άνεμοι μετέφεραν αγαθά κι ιδέες από τόπο σε τόπο, σαν μια υπέρτατη συνθήκη ζωής, μια γέφυρα στεριάς - θάλασσας και στεριάς - ενώνοντας ανθρώπους και πολιτισμούς, μεταφέροντας τη μια ζωή στην άλλη, τον έναν κόσμο στον άλλο, γι’ αυτό, ακόμα και σήμερα, στις μέρες της τεχνολογικής αποθέωσης, όπου κανένα θαύμα δεν αποτελεί έκπληξη, όπου όλα γίνονται, η εικόνα ενός πλοίου που πλέει κατά μήκος των ακτών ενός νησιού αποτελεί την υπέρτατη απόλαυση, την πιο ολοκληρωμένη και βαθιά εκδοχή ομορφιάς, τουλάχιστον για όλους εμάς που γεννηθήκαμε στις ακτές αυτού του ευλογημένου τόπου. Ό,τι μας ενώνει με τη βαθύτητά μας είναι ένα καράβι μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας. Το τελευταίο επιζών εθνικό θαύμα ενός λαού που παραδόθηκε αμαχητί στην ασχήμια. Πάντα η ανάμνηση ενός καραβιού θα διατρέχει το μακρύ παρελθόν, θα λαμπρύνει το θολό μας παρόν, θα χαρίζει μια προοπτική ελπίδας στον ασταθή κυματισμό του μέλλοντός μας."
Από το Λεύκωμα: Αρόδο, Λιμάνια, Πορθμεία και βαρκάρηδες της Άνδρου.
Εκδ. Φιλοπρόοδος Όμιλος "το Γαύριο"
Αρόδο: όταν «πλοίον τι παραμένει ολίγον έξωθεν λιμένος ή όρμου χωρίς να αγκυροβολήσει». Παλιά συνήθεια, ξεθωριασμένη, ασπρόμαυρη σαν τις μοναδικές φωτογραφίες των καραβιών του λευκώματος που ζωντανεύουν θαρρείς ένα αρχαίο ήθος ανθρώπων και τόπων, μιας άλλης ζωής που πέρασε από χίλια μύρια κύματα για να φτάσει ως τις μέρες μας...
Αρόδο... τα καράβια έρχονται και φεύγουν σαν μια αέναη εναλλαγή της ζωής. Ελπίδα και μελαγχολία, αρχή και τέλος, σμίξιμο και χωρισμός με δυο λόγια ο κύκλος της ζωής και του θανάτου στην πιο λαμπρή του εκδοχή... μιας θάλασσας, ενός ουρανού, ενός τόπου, ενός καραβιού με μάρτυρες τις ζωές των ανθρώπων.
Τα χρυσά ονόματα των πλοίων εκείνων - «Μοσχάνθη», «Παντελής», «Δέσποινα», «Κωστάκης Τόγιας» - πλέουν στο παρελθόν μας, εκεί, στα βάθη των αναμνήσεων, και συνεχίζουν τα μυθικά τους δρομολόγια…
- "Σκούντα με μόνο όταν φανεί η Άνδρος", παράγγειλε της παραμάνας κι έκλεισε τα μάτια.
Όταν μπήκανε στα δικά τους νερά, ήταν προχωρημένο απόγευμα κι ο ουρανός είχε γεμίσει σύννεφα...
Άχ! φέτος τις έχασα και πόσο μου έλειψαν οι καλοκαιρινές λεπτομέρειες του νησιού... Η όμιχλη στο μάτι του Θεού, η μυρωδιά της λυγαριάς, τα αμπελίσια σύκα, τα ποταμίσια με το μαύρο φλούδι, η προτίμηση της Παναγιάς για τους ροζ κρίνους. Η Όρσα συνειδητοποίησε πόσο η Άνδρος της ήταν απαραίτητη, αναγκαίος όρος για να υπάρχει.
Η ΑΦΡΟΕΣΣΑ αγκυροβόλησε αρόδο και βγήκαν με τις λέμβους...
[Μικρά Αγγλία. Ιωάννα Καρυστιάνη, εκδ. Καστανιώτη]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου