Ασπρόμαυρες σκέψεις... του λιμανιού!

Ύστερα από μια βόλτα στο λιμάνι του Πειραιά.

Χρόνια είχα να βρεθώ στο λιμάνι..

Την τελευταία φορά,, επιστρέφοντας από Ύδρα!

Ψιλοζαλισμένη από το δελφίνι, μεταξύ travel gum (δεν είχα ανακαλύψει τις δραμαμίνες ακόμα!) και εμφιαλωμένου νερού... κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να συνέλθω και να φαίνομαι καλά στους συνταξιδιώτες μου!

Μόνο τον Πειραιά δεν έβλεπα... το σημαντικό ήταν ότι πάταγα στεριά και είχε σταματήσει το κούνημα... άσχετα αν ένιωθα ότι ακόμα "ταξιδεύω"...!!!

Μα θα έχουν περάσει και 4 χρόνια από τότε...!

Και πιο πριν; Έλα, θυμήσου...

Δεν μπορεί! Πριν από αυτό ήταν η Κρήτη... Ναι, το 2005!

Τότε ξαναβρέθηκα στον Πειραιά.. επιστρέφοντας από Κρήτη... Ένα Αυγουστιάτικο ξημέρωμα...!

Αυτή ήταν η σχέση μου με τον Πειραιά την τελευταία δεκαετία!

Με δυο λόγια, το λιμάνι αυτό για μένα σήμαινε τέλος διακοπών, επιστροφή στην βάση, ..."μια χαμένη Κυριακή" που λέει και το τραγούδι...!

Σήμερα όμως είδα τον Πειραιά αλλιώς... τον Πειραιά "ασπρόμαυρο"

Όπως τον έβλεπαν αυτά τα Ιερά τέρατα, τα αγγελικά πλασμένα και κατάφεραν να τον μετατρέψουν στο πιο πολυτραγουδισμένο λιμάνι του κόσμου!!!

Οδηγώντας προς την πύλη Ε3, στη λεωφόρο περιμετρικά του λιμανιού... πέρασε μπροστά από τα μάτια μου... ένα άλλο λιμάνι, ένα λιμάνι σε φιλμάκι ασπρόμαυρο!

Μια άλλη Ελλάδα... Η Ελλάδα του 1960!

Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ να βάφει πάνω στη σκαλωσιά και να ερμηνεύει a capella το τραγούδι του Γκάτσου "Κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο, είπα να σκοτωθώ μα τον Άγιο!" και από κάτω ο Βασίλης Αυλωνίτης να μαγεύεται από τη φωνή του και να πιάνει το μπουζούκι να τον συνοδεύσει με την μοναδική μελωδία του Σταύρου Ξαρχάκου!

Η Αλίκη να βγαίνει στο σανίδι και να τραγουδάει τις Πειραιώτισσες ... και ο Πειραιώτης Δημήτρης στους στίχους του μεγάλου Πυθαγόρα... "Πες στ' Αη Βασίλη τα παιδιά και στης Καλλίπολης τ'αγόρια, πως αν με χάσουν μια βραδιά θα πάω από στενοχώρια!"

Η Μελίνα στο παράθυρο να τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι "Πως θα 'θελα να είχα ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά, που σαν θα μεγαλώσουν όλα να γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά"

και τη σκυτάλη να παίρνει ο Αυλωνίτης "Ένα βράδυ στην Καστέλλα, σε μια όμορφη κοπέλα...... Αχ! βρε παλιομισοφόρια τι τραβάν για σας τ'αγόρια!"

Φτάνοντας στον προορισμό μου βέβαια και αγναντεύοντας τη θάλασσα δίπλα από το FESTOS PALACE πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει τους στίχους του Μητσάκη...

"Η θάλασσα του Πειραιά απ'όλες είναι πιο γλυκιά" και φυσικά στο συγκεκριμένο τραγούδι δεν παραλείπεται να αναφερθεί και το καμάρι της πόλης...

(που το αφιερώνω με πολύ αγάπη στην ανιψιά μου)

Μέσα από αυτές τις εικόνες και τις μουσικές έχω λατρέψει εκείνη την "ασπρόμαυρη" εποχή...

κι ας μην την έχω ζήσει!

Και όπως έλεγε και ο Στέλιος..

Γεια σου Περαία αθάνατε, της εργατιάς κολώνα

Πασαλιμάνι, Κοκκινιά, Καμίνια, Δραπετσώνα!!!